خـانـواده اى از دسـت فرزند شرورشان کلافه شده بودند.
بى ادبى فرزند خردسال , پدر و همه اهل منزل را رنج مى داد.
بیرون از منزل نیز کسى از آزار و اذیت او آسایش نداشت .
پدر نیز هر بار او را به باد کتک مى گرفت , به امید این که بر اثر تنبیه , دست از کارهاى زشت بردارد , اما فایده اى نداشت .
روزى دسـت فـرزنـد خـود را گرفت و نفس زنان , نزدحضرت ابوالحسن (ع ) آورد و از وى شکایت کـرد .
حـضـرت نـگـاهـى بـه آن مـرد کـرد و خـواسـت راه و روش تربیت کردن را به او بیاموزد .
فرمود: فرزندت را نزن .
مرد از خودش پرسید: پس چگونه فرزندم را تربیت کنم .
منتظر بود تا ادامه ی کلام امام را بشنود .
امام ادامه داد: براى ادب کردنش از او دورى و قهر کن .
مـرد گـویا دنیاى جدیدى در تربیت فرزند به رویش گشوده شد .
در همان لحظه تصمیم گرفت شـیـوه ی قهر و دورى را پیشه ی خود سازد و با فرزندش سخنى نگوید .
در همین فکر بود که ادامه کلام امـام , او را آگـاه تـر کـرد.
امـام فرمود: ولى مواظب باش قهرت زیاد طول نکشد و هر چه زودتر با فرزندت آشتى کن .